Colleita de Cogomelos: os máis comúns (II)

Repetimos a advertencia de non coller os cogomelos en caso de dúbida. Este artigo continúa coa lista de cogomelos máis apreciados na cociña:

 

PARASOL, Macrolepiota proceda (Lepiota proceda)
Posiblemente a mellor do seu xénero e polo tanto moi buscada. Consúmense únicamente os sombreiros. Atópase en bosques de coníferas, encinares e robredales en grandes colonias,

 

PERROCHICO o SETA DE SAN JORGE, Calocybe gambosa ( Dicholoma georgii)
Para moitos micólogos é o mellor de tódolos comestibles. Ten un sombreiro branco, crema e nalgunhas «variantes» dunha cor parecida á corteza do pan. As laminillas son marxinadas, moi estreitas, brancas e despois crema. Esta especie deliciosa crece en abril-maio nos pastizais, onde debuxa fermosos círculos no borde dos bosques.

 

PIE AZUL, Lepista Nuda (Rhodopaxillus nudus)
Como é unha seta moi delicada, puede resultar un bo comestible dependendo da súa preparación. É aconsellable mesturarla con outras especies.
É moi fructífera en todo tipo de ecoloxías: bosques de carballose encinas e xeralemente en filas.

 

SETA DE CAÑA, Pleorotus Eryngii (Nebrodensis)
Excelente comestible, aínda que menos coñecida que a seta de cardo común
Especie más bien rara pero moi abundante onde fructifica, sobre restos secos dá base dos taios e das raíces mortas y en zonas herbosas dos bosques y prados. A súa época é a finais do verán e o outono.

 

SETA DE CHOPO NEGRA, Pleorotus ostreatus (Agaricus ostreatus)
É moi bo comestible e moi fácil de identificar polos seus carpóforos en forma de ostra. Fructifica sobre madeira degradada dos pinos. O seu olor é aromático e o seu sabor doce.

 

SETA DE CARDO, Pleorotus eryngii (Pleorutus fuscus)
Excelente, considerada entre as mejores pola súa carne tenra. É unha especie cun hábitat ben delimitado, pois soamente crece sobre as raíces do cardo corredor. A súa época de colleita é primaveira e outono.