Colleita de Cogomelos: os máis comúns (II)

Repetimos a advertencia de non coller os cogomelos en caso de dúbida. Este artigo continúa coa lista de cogomelos máis apreciados na cociña:

 

PARASOL, Macrolepiota proceda (Lepiota proceda)
Posiblemente a mellor do seu xénero e polo tanto moi buscada. Consúmense únicamente os sombreiros. Atópase en bosques de coníferas, encinares e robredales en grandes colonias,

 

PERROCHICO o SETA DE SAN JORGE, Calocybe gambosa ( Dicholoma georgii)
Para moitos micólogos é o mellor de tódolos comestibles. Ten un sombreiro branco, crema e nalgunhas «variantes» dunha cor parecida á corteza do pan. As laminillas son marxinadas, moi estreitas, brancas e despois crema. Esta especie deliciosa crece en abril-maio nos pastizais, onde debuxa fermosos círculos no borde dos bosques.

 

PIE AZUL, Lepista Nuda (Rhodopaxillus nudus)
Como é unha seta moi delicada, puede resultar un bo comestible dependendo da súa preparación. É aconsellable mesturarla con outras especies.
É moi fructífera en todo tipo de ecoloxías: bosques de carballose encinas e xeralemente en filas.

 

SETA DE CAÑA, Pleorotus Eryngii (Nebrodensis)
Excelente comestible, aínda que menos coñecida que a seta de cardo común
Especie más bien rara pero moi abundante onde fructifica, sobre restos secos dá base dos taios e das raíces mortas y en zonas herbosas dos bosques y prados. A súa época é a finais do verán e o outono.

 

SETA DE CHOPO NEGRA, Pleorotus ostreatus (Agaricus ostreatus)
É moi bo comestible e moi fácil de identificar polos seus carpóforos en forma de ostra. Fructifica sobre madeira degradada dos pinos. O seu olor é aromático e o seu sabor doce.

 

SETA DE CARDO, Pleorotus eryngii (Pleorutus fuscus)
Excelente, considerada entre as mejores pola súa carne tenra. É unha especie cun hábitat ben delimitado, pois soamente crece sobre as raíces do cardo corredor. A súa época de colleita é primaveira e outono.

 

Colleita de Cogomelos: os máis comúns (I)

A cotinuación coñeceremos algunhas das especies de cogomelo comestibles máis comúns nos montes galegos. A pesar de coñecer o seu aspecto e a súa descipción non se deben recoller nunca os cogomelos en caso de existir a menor dúbida, sempre e mellor «previr que curar».
Os cogomelos comestibles máis comúns que poderemos atopar en Galicia son os seguintes:

BOLETO DEL PINO, Boletus Pinicola, Boletus pinophilus
O Boleto del pino é un excelente comestible, a súa carne é compacta, blanquecina, e de cor rosado baixo a cutícula; de sabor doce. Su superficie está decorada por unha rede de maias blanquecinas o cor crema na mitade superior.

 

BOLA DE NIEVE Aricus Arvensis (Psalliota arvensis)

Excelente comestible, probablemente o mejor champiñón. A súa carne é abundante con olor e sabor agradables, a carne é branca cun olor anisado. Adoita toparse en grupos preto dos bosques de coníferas.

 

CHAMPIÑÓN DE CAMPO, Agaricus Bisporus (Agaricus hortensis)
Moi bo comestible, pódese cociñar de moitas formas, ten a carne branca, grosa, con tonalidades rosáceas nas láminas. Fácilmente localizable sobre abono de ganado, en grupos e unidos polo tronco.

 

HONGO COMESTIBLE, Boletus edulis (Boletus bulbosus)
Una dos cogomelos máis buscados e aprezados en toda Europa; esta sometido a unha importante comercialización. É un excelente comestible e ostenta o máximo prestixio e categoría gastronómica. Su época predilecta é o outono e o podemos encontrar en bosques de robles, castaños e coníferas.

 

MATAMOSCAS, Amanita Muscaria (Amanita Aureola)
Especie tóxica e alucinóxena. Está na nosa lista porque en algunos lugares a consumen en pequenas cantidades, eliminando a cutícula e despois dunha cocción prolongada. Non debe prepararse sen a vixía dun experto.
A carne é branca alaranxada sen olores nin sabores, sole atoparse en bosques de coníferas en grandes cantidades.

 

NÍSCALO, Lactarius deliciosos (Agaricus deliciosus)

O Níscalo é o máis común dos lactarios de «leite» vermella o alaranxada. Ten un sombreiro convexo plano primeiro, que despois toma forma de copa de 5 a 15 cm. de diámetro. Presenta unha cutícula alaranxada, recubierta dunha materia fariñosa blancuzca, sinalada por zonas concéntricas máis oscuras de cor pardo, que verdean co paso do tempo.

As láminas son apretadas, desiguais e arqueadas. O tronco é corto, atenuado cara a base, de color crema alaranxado, polvorento e ao final manchado de verde. É común nas zonas húmedas, nos bosques de pinos, durante o verano e outono. O Níscalo é un dos cogomelos comestibles máis buscados pola boa carne e relativa abundancia.