Colleita de Cogomelos: os máis comúns (III)

Esta é a última entrada sobre cogomelos comestibles en Galicia; as próximas entradas profundizarán no ámbito da súa recollida e as mellores receitas para preparalos:

 

SETA DE LOS CABALLEROS, Tricholoma auratum,

Comestible apreciado e de gran rendemento debido ao seu tamaño e carnosidade. Desenvólvese en pinares arenosos enterrado entre a arena ou entre as agullas dos pinos.
A súa carne é branca ou algo amarillenta baixo a cutícula, ten olor a remolacha e un sabor agradable.

 

SETA BLANCA DE CHOPO Agrocybe Aegerita (AGROCYBE CYLINDRICA)

Carne compacta, fráxil, branca amarelenta, de sabor e olor agradables. Bo comestible e ademáis sen confusión probable con especies tóxicas.

Especie bastante común durante largos meses nos troncos das árbores, típicamente en chopos mortos ou vellos. É bastante común en Europa meridional e aparece dende a mitade do verán ata mediados de septembro.

 

SETA DE LOS CÉSARES Amanita caesarea (Agaricus caesareus

Esta especie pode atoparse baixo encinas, alcornoques, castaños, carballos e tamén en bosques de coníferas.

É un excelente comestible, puidéndose comer cruda, con un pouco de aceite, sal e limón. Os romanos tiñan verdadeira pasión por ela.

 

SENDERILLA, Marasmus Oreades, (Collybia oreades)

Hongo sapròfito que vive entre a herba, en prados, xardíns, camiños e claros herbosos do bosque. Fructifica dende a primaveira ata o inverno, a menudo formando corros de numerosos exemplares. É moi común e abundante, sobre todo nas comarcas pirenaicas.

É un excelente comestible, apto para o desecado, gañando así en aroma. Pode atoparse desecado nos mercados e comercios co nome impropio de «moixernó».

Colleita de Cogomelos: os máis comúns (II)

Repetimos a advertencia de non coller os cogomelos en caso de dúbida. Este artigo continúa coa lista de cogomelos máis apreciados na cociña:

 

PARASOL, Macrolepiota proceda (Lepiota proceda)
Posiblemente a mellor do seu xénero e polo tanto moi buscada. Consúmense únicamente os sombreiros. Atópase en bosques de coníferas, encinares e robredales en grandes colonias,

 

PERROCHICO o SETA DE SAN JORGE, Calocybe gambosa ( Dicholoma georgii)
Para moitos micólogos é o mellor de tódolos comestibles. Ten un sombreiro branco, crema e nalgunhas «variantes» dunha cor parecida á corteza do pan. As laminillas son marxinadas, moi estreitas, brancas e despois crema. Esta especie deliciosa crece en abril-maio nos pastizais, onde debuxa fermosos círculos no borde dos bosques.

 

PIE AZUL, Lepista Nuda (Rhodopaxillus nudus)
Como é unha seta moi delicada, puede resultar un bo comestible dependendo da súa preparación. É aconsellable mesturarla con outras especies.
É moi fructífera en todo tipo de ecoloxías: bosques de carballose encinas e xeralemente en filas.

 

SETA DE CAÑA, Pleorotus Eryngii (Nebrodensis)
Excelente comestible, aínda que menos coñecida que a seta de cardo común
Especie más bien rara pero moi abundante onde fructifica, sobre restos secos dá base dos taios e das raíces mortas y en zonas herbosas dos bosques y prados. A súa época é a finais do verán e o outono.

 

SETA DE CHOPO NEGRA, Pleorotus ostreatus (Agaricus ostreatus)
É moi bo comestible e moi fácil de identificar polos seus carpóforos en forma de ostra. Fructifica sobre madeira degradada dos pinos. O seu olor é aromático e o seu sabor doce.

 

SETA DE CARDO, Pleorotus eryngii (Pleorutus fuscus)
Excelente, considerada entre as mejores pola súa carne tenra. É unha especie cun hábitat ben delimitado, pois soamente crece sobre as raíces do cardo corredor. A súa época de colleita é primaveira e outono.